Waardering. Een compliment. Gezien worden. Het is energie. Pure zuivere energie. Voor mij dan. Het geeft een boost. Sommigen hebben het met groene smoothies. Ik heb dat met complimenten.

Een oprechte dan. Geen gevist complimentje. Geen ‘Nee jij.’ Facebook moment. Ken je die? Je complimenteert iemand. Gewoon vanuit je hart. Diens reactie is dan ‘Nee jij” of ‘Zelluf’. Die doen het hem niet. Toch?

Vandaag kwam ik op mijn werk. Daar lag hij. Op mijn bureau. Het staarde me aan. Een doosje Merci. Niet zomaar eentje. Nee, exclusief voor mij. Van Fleur. De leuke vlotte jonge meid. Gezellige knapperd. Leuke kleding, leuke babbel. Jonge energie. Ik herken me wel in haar. Ik loop alleen 30 jaar voor. Of achter. Iets met glazen en omdenken. Ze was stagiaire. Bij de Bieb.

Hoe dan ook; tof! Ik werd er blij van. Instant! Ik glimlachte. Lachte om Fleur. Om onze synergie. Soms lachten we. Zomaar. Gewoon als we elkaar zagen. Om niets. Om elkaar. Om onze gesprekjes. Als we samen zaten. Daar in dat koude kantoor. Die 8 uurtjes in de week.

Merci Fleur. Voor de chocolade. Maar ook de gezelligheid. De onderonsjes. Gewoon voor wie je bent. Een leuke jonge meid.

Veel succes op school. En Merci. Echt oprecht. Uit mijn hart. Niet omdat jij het eerst zei 😉

spreken de waarheid. Toch? Is dat niet het spreekwoord? Ik heb een vermoeden. Namelijk dat een dronkaard dit verzonnen heeft. YouTube staat vol interventies. Ik heb er veel gekeken. Alcohol, drugs, ze hebben een gemene deler. Gebruikers liegen! Glashard. Gewoon zonder met hun ogen te knipperen. Maar anders……

maakte in vandaag kennis met een dierenarts. Ééntje die op weg was naar Jumbo. Vanuit Vorstenbosch. Een dorp iets verderop. Anders was hij hard gevallen. Met zijn fiets. Op de weg van Vorstenbosch naar Veghel. Anders had hij zojuist een tand verloren. Die lag nog op het fietspad. Wat had hij kunnen doen? Anders lachten zijn vrienden hem uit. Als hij ze zou bellen om hulp. Anders lag zijn hand en gezicht open.

Misschien is het wel zo. Misschien is hij onfortuinlijk. Dat zei hij me ‘Ik heb altijd pech.’ Maar hij was denk ik dronken. Of was hij daarom dronken?

Het begon op weg naar Jumbo (Veghels trots). Ik liep er heen. Met muziek. Hij stond daar, rechts van me. Op een klein grasveldje. 1 hand aan het hoofd. De ander op het rechterbeen. Ik vroeg hem: ‘Gaat het met je?’. Het klonk “Nee!’. Gevolgd door wat hierboven staat. Eerst voelde ik medelijden. Totdat hij avances maakte. Toen wist ik “hier zit een luchtje aan’. En prompt rook ik de alcohol.

Was het waar? Was hij gevallen? Kon hij niet meer fietsen? Of was het dronkemanspraat. Ik grapte dat ik hoopte dat hij daags erna geen dier hoefde te opereren. Bang dat hij een poot zou amputeren. De verkeerde poot. Daarop zei hij: ‘Wil jij niets geamputeerd hebben?’ Meteen volgde de kruin-teen scan. Ik dacht: wegwezen, nu!

‘Niet gaan…..’. ‘Kun jij mij niet helpen?’.

Ik mompelde dat mijn zoon honger had. Dat ik hem moest helpen. Dat hij zijn familie moest bellen. Of uit moest rusten op het stenen muurtje. Kon hij daarna weer verder. Enigszins bezwaard wel hoor. Stel dat hij echt gevallen is. Dat die tand echt op het fietspad ligt, dat hij raar doet omdat hij een hersenschudding heeft. Stel dat, dan liet ik hem zo achter….

Dronken mannen en de waarheid. Zou de waarheid echt in het midden liggen?

In het kader van werk zoeken heb ik vele, en dan bedoel ik ook vele, bijeenkomsten bezocht. Ik ben een soort werkeloze ‘beroepsnetwerker’ geworden. Klinkt als een draaideur crimineel, zo’n gezicht dat je om de verkeerde redenen steeds weer ziet.

Éen van bovenstaande bijeenkomsten vindt plaats in het Techniekhuys te Veldhoven. Het vacaturecafé Noord-Oost Brabant. Het was daar waar ik Yvonne B en Lyane S hoorde spreken over HIVE. Twee workshops volgde ik die dag. Niet veel later zat in ik Sint Michielsgestel bij mijn eerste Experience.

Ruim een jaar ben ik fanatiek ‘Hiver’ geweest. Ik nam Marion en Arno op sleeptouw. Maakte kennis met nieuwe bijzondere mensen. Ik leerde nieuwe levenslessen. Verrijkte mezelf met kennis zoals bijen de Hive verrijken met honing.

De opdrachten die we bij Hive krijgen zijn de ene keer leuker dan de andere. Soms confronterend, soms verrassend of oersaai. Ik zag het als een soort toverbal. Ik wist (eerst) nooit wat komen ging. Ging ik kleur bekennen of slikte ik het weg? Kreeg ik er energie van of zoog het me leeg? Ging ik mee dansen door de zaal? Durfde in het aan om in de poppetjes van jouw ogen te kijken? Just go with the flow Donja. Go!

Eergisteren sloot ik HIVE officieel beetje af. Voor de vorm 😉 Het was een bijzondere Experience. Voor het eerst voelde ik me onterecht aangevallen. Men zat echt in mijn allergie. Ik voelde jeuk opkomen. Letterlijk bijna. Dat is ook HIVE. Confrontatie, (zelf-)reflectie, samenwerken (ook als er geen samen is), terug naar jezelf. Dat zijn de echte lessen. Zelfs in de auto terug borrelde de irritatie op. Arno luisterde of deed verdomde goed alsof. Zeker 5 minuten heb ik me beklaagd. En hij zat daar breedlachend. Gelukkig maar. Donja: relax! Ik heb mijn best gedaan hoor! Heb mezelf geprobeerd een spiegel voor te houden. Mijn conclusie is nog steeds dezelfde “Ik zou het volgende keer weer precies zo doen”.

Het is nu dus een jaar later. Arno en Marion heb ik vakkundig van me afgeschud. Zij vonden die baan. En ik, ik blijf trouw aan wat ik ken. De rol van ongewenst werkeloze.

De opbrengst van mijn HIVE is wel gigantisch. Hij zat bomvol met waardevol vloeibaar goud. Het heeft me wat zelf-liefde gebracht. Ik mag er zijn. Ook met al mijn onvolkomenheden. Ik doe er ook toe. Ook voor anderen. Ja, ook al luister ik misschien soms niet. Ook al neem ik in een groep soms ongevraagd de leiding. Ook al ga ik af op mijn intuïtie, Ook al ben ik het niet altijd met een ander eens. Toch is het oké.

HIVE bedankt. Mijn wereld is een stukje mooier geworden. Gewoonweg door te waarderen dat ik er zelf in zit. Dat inzicht kreeg ik bij HIVE.

HIVE stopt maar diens lessen gaan gewoon door.

Zie jullie op de picknick. Let’s HIVE 😉

Op LinkedIn stuitte ik op een artikel van iemand die een bedrijf was gestart. Tegen betaling kun je bij hen diverse kledingadviezen krijgen. Voor het starttarief, een schamele € 79,00 euro en diverse ‘selfies’ ontvang je een rapport. Daarin o.a. tips over de kleding die je staat. Dus alle appels, peren, zandlopers en wijnglazen; sla je slag.

Er stond een foto bij het artikel. Een prachtige, krachtige foto van de persoon in kwestie. Mooie kleding, mooie houding en uitstraling. Wat mij betreft sloot deze perfect aan bij het verhaal. Via het artikel kwam ik op de bijbehorende website. Hoe teleurstellend was deze. Ik kreeg meteen het ‘aan de keukentafel geknutselde’ website gevoel. Niet alleen de sfeer (lay-out/theme) maar ook de teksten stonden in schril contrast tot wat ik op LinkedIn zag. Ik had er meteen geen zin meer in.

Ik besloot de persoon te complimenteren met de foto. Gaf aan dat de geboden dienst handig is. Zeker voor mensen die geen tijd voor of zin in shoppen hebben. Of voor hen die er geen kaas van hebben gegeten. Tevens gaf ik aan dat ik, vanuit mijn visie, een puntje van aandacht had en vroeg of er behoefte aan verdere uitleg was. ‘Mail maar of stuur maar een bericht’ schreef men onder mijn post. Zo gezegd, zo gedaan.

In mijn mail zette ik uiteen hoe ik het bezoek aan de, mijn inziens, knullige website had ervaren. Dat het bij mij weerstand opriep. Maar ook schreef ik dat het misschien een kwestie van smaak is. Eigenlijk alleen om de boodschap te nuanceren. Dit omdat ik weet dat velen niet kunnen incasseren. Ik gaf ook aan dat de website voor mij een reden zou zijn verder te zoeken. En dat dat investeren in jezelf (dat is wat zijzelf gebruiken als motivatie) ook geldt voor een website. De enkeling die ik vroeg wat zij ervan vonden waren ook niet onder de indruk.

Op mijn werk zag ik dat ik een mailtje terug kreeg. Thuis gekomen las ik het bericht. Ik moest er eigenlijk heel hard om lachen. Het werd me weer eens duidelijk dat mensen soms niet in staat zijn kritisch naar zichzelf of hun product te kijken. Men schreef:

Bedankt voor je mail .  Inderdaad smaken verschillen. Gelukkig denken de vele klanten die mij de afgelopen jaren hebben ingeschakeld, zowel particulier als zakelijk hier anders over en gaven juist mijn website aan als doorslaggevende factor om met mij zaken te doen en kan ik trots zijn op een goedlopende business. Ik wens je veel succes met jouw job en hoop dat je een imago stylist vindt die wel bij je past, dat is namelijk erg belangrijk in deze business.

Weet je, ik zeg dit niet omdat ik wil zeuren. Omdat ik je een rotgevoel wil geven. Zie het als een cadeautje. En als je zelf tevreden bent dan vind ik dat ook prima. We zijn niet allemaal hetzelfde. Maar eerlijk? Die mail…….. Leestekens, ze zijn er in de Nederlandse taal.

Ik heb maar teruggeschreven dat ik hen ook veel succes wens. En…..dat het maar goed is dat haar vele klanten voor de mode komen en niet voor de taal.

Graag gedaan trouwens.

Facebook. Vroeger vond ik het leuk, dingetjes delen over het net. Nu is het een bron van ergernis. Een stortplaats voor ongenuanceerde gedachten en vergaarbak van ongefundeerde meningen.

Zo viel vandaag te lezen dat twee van de rijkste mensen van Frankrijk, Bernard Arnault van luxemerk LVMH en Francois Henri Pinault van luxemerk Kering, 200 respectievelijk 100 miljoen doneren. Dit voor reparatie van de Notre Dame. L’Oreal doneert ook 200 miljoen.

Wat schetst mijn verbazing als in onder de krantenartikelen veel negativiteit lees. ‘Belachelijk, voed de hongerige’ of ‘Schandalig, dit voor een stapel stenen.’ Waar is de waardering voor deze gebaren? Wie zegt ons niet dat ze ook doneren aan arme zieltjes? En al zouden ze dat niet doen, zijn ze ons iets verplicht? Het gaat om de intentie en niet om je eigen gevoel, wanneer leren we dat eens? Het is hun geld; hun beslissing!

En dan die opmerking over een stapel stenen. Hij kwam van een vrouw met een Griekse achternaam. Gekregen van haar man misschien. Maar ik moest stiekem wel lachen. Ik zei haar ‘Mocht je Grieks zijn. Jouw cultuur en land draait al vele jaren op en om een heleboel stapels stenen.’ Echt als je de meerwaarde van zo’n Notre Dame niet ziet dat is er heel wat aan je voorbij gegaan.

En vind ik dat het beter besteed had kunnen worden? Is niet aan mij. Niet mijn geld. En, voor mij is de Notre Dame toch iets meer dan dat. I rest my case.

In het pand waar ik (nog even) werk zitten meerdere organisaties. Ik dacht nog ‘ff’ snel wat kletsen met collega’s voordat ik boodschappen doe. En net toen ik aanstalten maakte zag ik in mijn ooghoek X voorbij komen. Hij is van de Heemkundekring. Hem moest ik hebben. Ik ‘gooi’ mijn hoofd het hoekje om en roep hem toe : X, heb je mijn mailtje al gelezen? Nope, hij had nog niets gezien.

We spreken kort wat over de expositie van Heemkunde materiaal dat UITpunt wil gebruiken. Terwijl ik de ruimte inloop zie ik enkele prachtige foto’s van de tweede wereldoorlog. Op één daarvan een grote groep Engelse soldaten die direct na de bevrijding van Veghel op 17 september 1944 uitbliezen op de Markt. Dezelfde Markt als hierboven. Met op de achtergrond die prachtige kerk van Pierre Cuypers. Mijn werkplek, nog even.

Lang en veel spraken we over de oorlog. Eigenlijk sprak X vooral en ik luisterde aandachtig. Zat er op, of in de buurt van, de Markt niet een vrouw die onderduikers had? Een vrouw die totaal verkeerd begrepen werd? Dat vroeg ik X. Het verhaal klopte. Het ging over een dame van Duitse komaf, Paula. Zij was getrouwd met een Hollander en was neergestreken in Veghel. Boven haar boekwinkeltje hielp ze enkelen onderduiken. Maar omdat ze Duitse was kwamen veel Duitsers bij haar regelmatig of vaak op de koffie. Dat laatste zette kwaad bloed.

Het verhaal gaat dat ze een kabouter in de etalage had staan. Keek de kabouter naar links dan was de kust veilig. Keek hij naar rechts dan kon men beter maar wegblijven. Zo ongeveer.

Van X begreep ik dat haar afkomst zwaarder woog dan haar daden. Het blijft toch raar hoe we soms dingen aan elkaar verbinden die niet relevant zijn. Het spijt me dat ze niet werd begrepen want ze was eigenlijk gewoon een held, een Duitse.

Daar zat ze, op haar rollator, kijkend naar de kuikens. 4 weken logeren ze in het verzorgingstehuis. Personeel en bewoners gaan ze samen verzorgen.

Mevrouw X is een aardige vrouw die nog deels zelfstandig woont. Ze is gefascineerd door de kuikens. Ze vertelt me dat ze tegen de kuikens praat. Ik zeg haar nog snel dat ze dat moet blijven doen. “Wat je aandacht geeft groeit’ geef ik haar nog mee. Ze beaamt dit terwijl ze knikkend nog steeds in de kooi staart.

Het is 9 uur in de ochtend. Ik loop met mijn vriendinnen richting ‘De Tuinkamer’, achter in de gang. We zijn er voor Beauty4You, ons vrijwilligerwerk. Onze collega vrijwilliger is al aanwezig. Zij is alvast begonnen met de kisten uit de kast te halen. Een andere vrouw, een bewoonster, zit midden in de kamer. Ze heeft pas om 10:15 uur een afspraak. Als we haar zeggen dat ze pas om 10:15 uur een afspraak heeft zegt ze steevast ‘Dat weet ik, maar ik wacht wel even’. Om 9:30 uur staat Beauty4You in de startblokken en kunnen we beginnen. Twee dames doen gezichtsbehandelingen. Twee andere verzorgen de handen/nagels.

En ook Mevrouw X schuift aan. Zij geniet, net als alle andere dames, enorm van die Beauty4You momenten. Eén bewoonster heeft voor ons haar eigen kast geplunderd. Ze heeft chocolaatjes bij zich ‘omdat ze het zo heerlijk vindt bij ons’. Dat is wat we steeds weer horen. Hoe kan ik iets terugdoen? Telkens vertellen wij dan dat het genoeg is te vertekken met een glimlach. En dat doen ze, stuk voor stuk.

Het is waar: Wat je aandacht geeft dat groeit. We zien het elke keer weer. Dankbaar voor deze momenten.